براساس یافته‌های منجمان آمریکایی، اقماری همچون کره ماه که در اثر برخوردهای شدید شکل می‌گیرند در کیهان نادرند.

 

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، ماه چند میلیارد سال قبل در اثر برخورد شیء بزرگی شاید به بزرگی مریخ به زمین شکل گرفت.

 

 

 

آن برخورد باعث پراکنده شدن موادی در فضا شد که بعدا برخی از آنها توده شده و ماه را تشکیل دادند.

 

 

 

نشریه «خترفیزیک» گزارش می دهد که فقط پنج تا ده درصد منظومه ها در کیهان دارای اقماری هستند که این گونه پدید آمده اند.

 

 

 

نادیا گورلووا نویسنده اصلی مقاله از دانشگاه فلوریدا در گینزویل گفت: وقتی یک قمر از برخوردی شدید شکل می گیرد، غبار خاک باید به هر طرف پراکنده شود. اگر تعداد زیادی ماه (به این ترتیب) شکل می‌گرفت، باید در اطراف خیلی از ستاره ها غبار می دیدیم، اما نمی بینیم.

 

 

 

دکتر گورلووا و همکارانش با استفاده از تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا در جست‌وجوی نشانه های برخوردهای مشابه در اطراف ۴۰۰ ستاره که همه آنها حدود ۳۰ میلیون ساله بودند برآمدند.

 

 

 

وقتی ماه در مدار زمین شکل می گرفت خورشید حدودا ۳۰ میلیون سال داشت.

 

 

 

سیارات خاکی در اثر انباشت و توده شدن سنگ و غبار موجود در مدار ستاره های جوان شکل می گیرند.

 

 

 

ستاره شناسان فکر می کنند که این فرآیند ۱۰ تا ۵۰ میلیون سال پس از تشکیل ستاره روی می دهد. یافتن گرد و غبار در اطراف ستاره ها در محدوده پایینی این دوره معمول است اما زمانی که کره ماه شکل گرفت، یعنی خورشید حدود ۳۰ میلیون سال داشت، فرآیند تشکیل سیارات در منظومه شمسی درحال نزدیک شدن به پایان خود بود.

 

به نوشته بی بی سی، در مطالعه تازه، تیم دکتر گورلووا با استفاده از تلسکوپ فروسرخ اسپیتزر نشانه‌های حرارتی ستاره ها را بررسی کرد.

این امر اجازه می دهد منجمان بفهمند چه مقدار از این حرارت از خود ستاره می‌آید و چه مقدار آن در اثر مواد غبارآلود اطراف ستاره بازتابیده می شود.  

وی به بی بی سی گفت: ما حدود دو تا چهار شیء یافتیم، اما تنها یکی از آنها با تمام مشخصه های تصادم قمری همخوان بود.